X Wodzisławski Półmaraton

czyli na luzie po niespodziewaną życiówkę

Decyzja o starcie w wodzisławskiej połówce była dosyć spontaniczna. Bieg ten chodził za mną już od dawna, bo to w końcu rzut beretem ode mnie, ale zawsze coś wypadało w tym terminie. A w tym roku jakoś luzy 😉 Robiłem jednak trening na podtrzymanie formy, żeby jako tako wypaść na startach pod koniec roku, więc do Wodzisławia pojechałem bez ambicji na mocny wynik i z nastawieniem na towarzysko-treningowe rozbieganie. Punkt widzenia, jak wiadomo, zależy od punktu siedzenia i z perspektywy trasy można inaczej spojrzeć na swoje założenia.

Jeszcze na starcie zarzekałem się, że biegnę całkowicie na luzie i bez parcia na wynik, bo sam byłem szczerze przekonany, że w tym momencie i na tej trasie nie będę w stanie zahaczyć o życiówkę. Ustawiłem się w bezpiecznej odległości za zającem na 1:30 z założeniem, żeby trzymać się go przez jakieś 15 km, o ile się uda, a później lekko przycisnąć jeżeli będą siły. Chociaż szczerze mówiąc, patrząc na profil trasy, nie spodziewałem się, że „będą siły” 😉

Odliczanie i start! Szybkie kółko po błotnistej bieżni, krótki dobieg i już jesteśmy na pętli wokół rynku, którą będziemy pokonywać aż siedem razy. Zaczynamy od podbiegu, który lekko przydusza, a perspektywa siedmiokrotnego zmagania się z nim nie napawa optymizmem. Balonik 1:30 podskakuje kilka metrów przede mną, biegnie mi się dobrze, ale podbieg idzie trochę w nogi i utwierdzam się w przekonaniu, żeby trzymać się bezpiecznie za balonikiem.

Wbiegamy na „szczyt” i teraz długa lekko w dół. Balonik trzyma tempo, ale mnie nosi! Wiem, że mogę zbiegać o wiele szybciej, a nie lubię tak na siłę wyhamowywać. Myślę sobie – idź po całości na zbiegu, później musisz jakoś wytrzymać pod górkę i niech się dzieje co chce. Najwyżej osłabnę i zwolnię, ale teraz cisnę. No i podkręcam tempo i drugą część pętli lecę w granicach 3:30-3:50/km 😀 Pognałem przed siebie, zostawiając balonik i innych zawodników w tyle.

zdjęcie: Ireneusz Stachowiak/Forma Wodzisław Śląski

zdjęcie: Dorota Kuryło

Liczyłem się z tym, że na kolejnych okrążeniach będę słabł i tempo będzie powoli siadało, ale bieg potoczył się wprost odwrotnie! Na każdym kolejnym kółku udawało mi się urwać sekundę albo dwie z tempa średniego. Gdzieś na 3 okrążeniu złapał mnie mały kryzys psychiczny, kiedy uświadomiłem sobie jaki dystans jeszcze przede mną, ale szybko otrząsnąłem się z tej myśli – skupianie się na dystansie do mety może pogrążyć, dlatego trzeba szybko skierować myśli na inne tory. Jest to jedna z rzeczy, które również ćwiczę na treningach – utrzymywanie motywacji i skupienia.

Z każdym kolejnym okrążeniem podbieg wydawał się jakby odrobinę dłuższy i trochę bardziej stromy, ale zaskakująco dobre cyferki na Garminie i perspektywa przyjemnego zbiegu pozwalały się odbić i trzymać pion. Jeszcze w połowie dystansu powiedziałem sobie, że jeżeli chodzi o średnie tempo, to wszystko poniżej 4:10 biorę w ciemno, ale już na przedostatnim okrążeniu wiedziałem, że walczę o 4:00! Z tym tempem chciałem zmagać się na piętnastce w Strzelcach Opolskich, gdzie planowałem zejść poniżej godziny na tym dystansie, a nagle okazuje się, że biegnę tak półmaraton.

Nie przeliczałem nawet wyniku, nawet mi to do głowy nie przyszło, więc z niedowierzaniem patrzyłem na zegar dobiegając do mety 🙂 Mój oficjalny wynik to 1:25:35 i 20. miejsce OPEN na 238 finisherów w całkiem mocno obstawionym biegu. Tak! W końcu się udało 😀 Udało się, bo po naprawdę mocnych treningach brakowało mi w tym roku biegu, na który porządnie rozprawiłbym się z jakąś życiówką. Niby poprawiłem się na dychę, niby urwałem kilka ładnych minut z maratonu, a i połówka też już była zrobiona, ale ciągle to nie było to. Ciągle nie było startu, po którym miałbym poczucie, że faktycznie pokazałem, na co mnie stać. Aż do towarzyskiego Wodzisławia 😀

zdjęcie: Festiwal Biegowy

Start ten pokazał, że mocny trening z wieloma akcentami szybkościowymi, który aplikuje mi Inżynieria Biegania ma sens i realnie podnosi poziom. Ten wynik pokazał w końcu, to co ja czuję w mięśniach już od dawna – pokazał, że jest moc 😀 Nie można oczywiście spocząć na laurach i trzeba dalej machać swoje, ale pomimo tego, że minęło już kilka dni ja dalej cieszę się tym biegiem i tą życiówką jak dziecko 😀